اصل مشکل:

اکثر خانواده ها مخصوصا در سال کنکور یا در طول دبیرستان که درس های فرزندشون اهمیت بیشتری پیدا کرده، سعی میکنن تمامی شرایط و ملزومات محیطی رو برای بچه ها فراهم کنن و مدام بهشون میگن که تنها مسئولیت تو درس خوندنه، ما هیچ کار دیگه ای از تو نمیخوایم، ما هر کاری که بهش نیاز داشته باشی رو انجام میدیم تا تو در رفاه باشی و درست رو بخونی.. اما بعد از مدتی می بینید که فرزندتون احتمالا درس هاش رو هم به خوبی و یا اون طور که شما انتظار دارید نمیخونه و تنها مسئولیتی که بهش محول کردید رو هم انجام نداده این قضیه باعث میشه که هم شما فکر کنید فرزندتون از زیر بار مسئولیت ها شانه خالی کرده و هم فرزندتون احساس کنه که فرد مفیدی برای خانواده نیست و شما رو نا امید کرده، چرا؟

علت:

چون دقیقا در همین سنین که اکثریت خانواده ها روی وضعیت درسی فرزندشون متمرکز میشن، نوجوانان در سن شکل گیری شخصیت قرار دارند، و این خیر خواهی خانواده ها که سعی میکنند هیچ مسئولیت اضافه ای روی دوش بچه هاشون نذارن باعث میشه که بچه ها فکر کنند پس نقش و حضورشون به اندازه ی کافی در خانواده مهم نیست و شما ترجیح میدید که هیچ کمکی بهتون نکنند، در نتیجه کم کم از خانواده فاصله می گیرند و در آینده هم شجاعت تجربه کردن و شکست خوردن رو از دست میدن و نمیتونند نتیجه ی تصمیماتشون رو بپذیرند.

آینده ای مستقل!

از طرفی اگر ما میخوایم که فرزندمون بتونه زندگی مستقلی رو تجربه کنه و بعد از گذار از دوره ی نوجوانی همچنان برای کوچکترین کارها به خانواده وابسته نباشه، باید این رو بدونیم که استقلال، در نتیجه ی دو موضوع خود باوری و آزادی عمل به دست میاد. یعنی اگر فرزند ما در انجام یک سری کارها که در هر دوره متناسب با سن خودش تنظیم میشه، آزادی عمل داشته باشه و مدام از مقتضیات نسل خودش منع نشه، این در آینده باعث میشه که وقتی به چالشی برخورد بتونه با یادآوری کارهایی که قبلا به تنهایی از پس انجام آنها بر آمده به این اعتماد به نفس و خودباوری برسه که باز هم میتونه موفق بشه و نیاز به کمک مداوم خانواده اش نداره.

در نتیجه..

شما میتونید به عنوان یک خانواده ی حامی، به جای اینکه اجازه ی احساس نیاز به تجربه، توانایی کسب موفقیت یا حتی مواجهه با شکست رو از فرزندتون بگیرید کمکش کنید که بتونه با محیط بیرون از خانواده ارتباط برقرار کنه، زمان هایی رو بدون کمک شما و با دوستانش بگذرونه، در محیط خانواده مسئولیت های به خصوصی داشته باشه، در مورد درس خوندن یا نخوندن و عواقبی که به دنبال داره خودش تصمیم بگیره و در نهایت بتونه از پس مسئولیت هایی که به عنوان یک انسان به او سپرده میشه بربیاد.